امام مجتبی (علیه السلام) میگوید: در دوران کودکی، شبی بیدار ماندم و به نظاره مادرم زهرا (علیها السلام) در حالی که مشغول نماز شب بود، گذراندم. پس از آنکه نمازش به پایان رسید متوجه شدم که در دعاهایش یک یک مسلمین را نام میبرد و آنها را دعا میکند، خواستم بدانم که درباره خودش چگونه دعا میکند. اما با کمال تعجب دیدم که برای خود دعا نکرد. فردا از او سؤال کردم: چرا برای همه دعا کردی، اما برای خودت دعا نکردی؟ فرمود: یا بنی الجار ثم الدار پسرم، اول همسایه بعد خودت!(2599).