از حضرت امام محمد باقر (علیه السلام) روایت شده است که چون این آیه نازل شد: و جیء یومئد بجهنم؛(1374) و بیاورند در آن روز جهنم را از حضرت رسول (صلی الله علیه و آله و سلم) معنی این آیه را پرسیدند، حضرت فرمودند که روح الأمین مرا خبر داده که چون حقتعالی اولین و آخرین را در قیامت جمع کند، جهنم را با هزار مهار بیاورند که او را صدهزار ملک در نهایت شدت و غلظت کشند و جهنم را صدای درهم شکستن و خروش و غضب عظیم بوده باشد. پس نفسی بکشد و صدایی در آن ظاهر شود که اگر نه آن باشد که حق تعالی امر مردم را از برای حساب تأخیر کرده است، هر آینه همه را هلاک کند، پس نماند هیچ بندهای از بندگان خدا، نه ملکی نه پیغمبری مگر آن که فریاد کند: رب نفسی! نفسی!؛ پروردگار جان مرا، جان مرا نجات بده و تو ای پیغمبر خدا ندا کنی که امتی! امتی! و از برای امت خود دعا کنی. پس صراط را بر روی آن بگذارند، از مو باریکتر و از شمشیر برندهتر و آن سه قنطره داشته باشد، بر یک قنطره امانت باشد و صله رحم و بر دوم نماز و بر سوم عدالت پروردگار علمیان یعنی حکم در مظلمههای بندگان، پس مردم را تکلیف میکنند که بر صراط بگذرند، پس در عقبه اول صله رحم و امانت، ایشان را نگاه میدارد، اگر قطع رحم و خیانت در اموال مردم کرده باشند از این عقبه نمیگذرند تا از عهده آن به در آیند یا به جهنم افتند و از این عقبه اگر نجات یافتند، نماز ایشان را نگاه میدارد و اگر از این عقبه نجات یافتند، عدالت الهی برای مظالم عباد را نگاه میدارد و اشاره به این است آن چه حق تعالی فرموده: ان ربک لبالمرصاد(1375) به درستی که پروردگار تو بر سر راه یا کمینگاه است.(1376)