تربیت
Tarbiat.Org

گنجینه معارف‏ جلد 1
محمد رحمتی شهرضا

امانت و قیامت‏

از حضرت امام محمد باقر (علیه السلام) روایت شده است که چون این آیه نازل شد: و جی‏ء یومئد بجهنم؛(1374) و بیاورند در آن روز جهنم را از حضرت رسول (صلی الله علیه و آله و سلم) معنی این آیه را پرسیدند، حضرت فرمودند که روح الأمین مرا خبر داده که چون حقتعالی اولین و آخرین را در قیامت جمع کند، جهنم را با هزار مهار بیاورند که او را صدهزار ملک در نهایت شدت و غلظت کشند و جهنم را صدای درهم شکستن و خروش و غضب عظیم بوده باشد. پس نفسی بکشد و صدایی در آن ظاهر شود که اگر نه آن باشد که حق تعالی امر مردم را از برای حساب تأخیر کرده است، هر آینه همه را هلاک کند، پس نماند هیچ بنده‏ای از بندگان خدا، نه ملکی نه پیغمبری مگر آن که فریاد کند: رب نفسی! نفسی!؛ پروردگار جان مرا، جان مرا نجات بده و تو ای پیغمبر خدا ندا کنی که امتی! امتی! و از برای امت خود دعا کنی. پس صراط را بر روی آن بگذارند، از مو باریکتر و از شمشیر برنده‏تر و آن سه قنطره داشته باشد، بر یک قنطره امانت باشد و صله رحم و بر دوم نماز و بر سوم عدالت پروردگار علمیان یعنی حکم در مظلمه‏های بندگان، پس مردم را تکلیف می‏کنند که بر صراط بگذرند، پس در عقبه اول صله رحم و امانت، ایشان را نگاه می‏دارد، اگر قطع رحم و خیانت در اموال مردم کرده باشند از این عقبه نمی‏گذرند تا از عهده آن به در آیند یا به جهنم افتند و از این عقبه اگر نجات یافتند، نماز ایشان را نگاه می‏دارد و اگر از این عقبه نجات یافتند، عدالت الهی برای مظالم عباد را نگاه می‏دارد و اشاره به این است آن چه حق تعالی فرموده: ان ربک لبالمرصاد(1375) به درستی که پروردگار تو بر سر راه یا کمینگاه است.(1376)