و وصینا الانسن بوالدیه احسناً حملته أمه کرهاً و وضعته کرهاً و حمله و فصله ثلاثون شهراً حتی اذا بلغ أشده و بلغ أربعین سنه قال رب أوزعنی أن أشکر نعمتک التی أنعمت علی و علی ولدی و أن أعمل صلحاً ترضاه و أصلح لی فی ذریتی انی تبت الیک و انی من المسلمین؛(634) ما به انسان توصیه کردیم که به پدر و مادرش نیکی کند، مادرش او را با ناراحتی حمل میکند و با ناراحتی بر زمین میگذارد؛ و دوران حمل و از شیر باز گرفتنش سی ماه است؛ تا زمانی که به کمال قدرت و رشد برسد و به چهل سالگی بالغ گردد میگوید: پروردگارا! مرا توفیق ده تا شکر نعمتی را که به من و پدر و مادرم دادی بجا آورم و کار شایستهای انجام دهم که از آن خشنود باشی، و فرزندان مرا صالح گردان؛ من به سوی تو باز میگردم و توبه میکنم، و من از مسلمانانم!