آوردهاند که سعد بن معاذ، صحابی بزرگ پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) از دنیا رفت. حضرت رسول (صلی الله علیه و آله و سلم) شخصاً عهده دار تشریفات غسل و کفن او شده و با پای برهنه (به علت وجود ملائکه بی شمار شرکت کننده در تشییع) جنازه او را تشییع کرده و خود، بدن او را در قبر نهادند. سپس سنگ لحد او را با دست مبارک خویش چیدند خلاصه کاری که با دیگران انجام نداده بودند، در حق او روا داشتند. مادر سعد که کنار قبر ایستاده بود، خطاب به فرزندش کرده و گفت: پسرم! این گونه مردن بر تو گوارا و مبارک باشد. من هرگز برای تو گریه نمیکنم! پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) به او فرمودند: صبر کن ای مادر! هماکنون قبر، او را آن چنان فشرد که استخوانهای سینهاش خرد شد. همه تعجب کردند علت را جویا شدند. حضرت فرموند: علت این عذاب آن بود که سعد کمی با اهل خانه خود بد خلقی میکرد و عصبانی بود.(192)