حکیم متأله و ربانی حضرت آیت الله حسن زاده آملی دام ظله، میفرماید: حقیقت امر این است که از همان ابتدا، عشق عجیبی به دیوان شعرا و نظم شعر هم داشتم. روی این ذوق، همان وقت، تمام دوبیتیهای باباطاهر را حفظ بودم و تمام رباعیات خیام را و اکثر عزلیات حافظ را و همین طور دیگران را، و ای کاش از همان وقت کسی به من میگفت که آقا! به جای اینکه اینها را حفظ کنی، شروع کن به حفظ قرآن. و الآن این حسرت برای من به جا مانده است که این عشق و علاقهای که به دواوین (دیوانهای) شعرا داشتم، کاش در حفظ قرآن به کار میبردم.(2277)