خداوند برای اصلاح حال مؤمنین و به واسطه رحمت خاص خویش، نهی کرد که شخص، خود و عائله خود را در مضیقه بگذارد و آن چه در کف دارد به دیگران ببخشد. زیرا در میان عائله شخص، ضعیفان و خردسالان و پیران فرتوت پیدا میشوند که طاقت تحمل ندارند. اگر بنا شود که من گرده نانی که در اختیار دارم، انفاق کنم، عائله من که عهدهدار آنها هستم تلف خواهند شد.
بنابراین رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: کسی که چند دانه خرما یا چند قرص نان یا چند دینار دارد و قصد انفاق آنها را دارد، در درجه اول باید بر پدر و مادر خود انفاق کند و در درجه دوم خودش و زن و فرزندش و در درجه سوم خویشاوندان و برادران مؤمنش و در درجه چهارم خیرات و مبرات بدهد.
این چهارمی بعد از همه آنهاست. رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) وقتی که شنید مردی از انصار از دنیا رفته و کودکان صغیری از او باقی مانده و او دارایی مختصر خود را در راه خدا داده است، فرمود: اگر قبلا به من اطلاع داده بودید، نمیگذاشتم او را در قبرستان مؤمنین دفن کنند. او کودکانی باقی میگذارد که دستشان پیش مردم دراز باشد.(501).