یکی از علمای اصفهانی میگفت: با جمعی در مسافرت حج بودیم، در مدینه یک نفر از ما فوت کرد، پس از دفن، مجلس ختمی برایش گرفتیم و یکی از قراء اهل تسنن را دعوت کردیم تا بیاید و قرآن بخواند. قاری به مجلس آمد و نشست، اما قرآن نمیخواند. به او گفتیم: قرآن بخوان! گفت: شما مشغول حرف زدن هستید و تا ساکت نشوید، قرآن نمیخوانم. همه ساکت شدیم، باز دیدیم که قرآن نمیخواند. گفت: طرز نشستن شما متناسب با مجلس قرآن نیست. همه دو زانو نشستیم، دیدم باز قرآن را شروع نمیکند، گفتیم: بخوان! گفت: هنوز مجلس برای قرائت قرآن مناسب نیست، زیرا در دست بعضی چای و سیگار است. چای و سیگار را که متوقف کردیم، قاری سنی آیهای از قرآن را تلاوت کرده و مجلس را ترک کرد. آیهای که تلاوت کرد، این بود: و اذا قرءالقرآن فاستمعوا له و أنصتوا لعلکم ترحمون؛(2273) هنگامی که قرآن خوانده میشود، گوش فرا دهید و خاموش باشید، شاید مشمول رحمت خدا واقع شوید(2274).