امام صادق (علیه السلام) فرمود: خداوند به حضرت داود (علیه السلام) وحی کرد که بندهای از بندگان من به سوی من با حسنه میآید که بخاطر آن، بهشت را بر او مباح مینمایم. داود (علیه السلام) عرض کرد: آن حسنه چیست؟ خداوند به او وحی کرد: یدخل علی عبدی المؤمن سروراً ولو بتمرة؛ آن حسنه این است که بنده با ایمان را - هر چند با یک عدد خرما - شادمان سازد. داود (علیه السلام) به خداوند عرض کرد: سزاوار است کسی که تو را شناخت، امیدش را از تو قطع نکند.(1874)