حضرت عیسی (علیه السلام) روزی در سیر و سیاحت خود مردی نابینا را دید که علاوه بر کوری، به بیماری جذام و برص مبتلا است و بدنش از دو طرف فلج است و زمینگیر میباشد و در عین حال مکرر میگوید: خدا را شکر که مرا از بسیاری از بیماریها حفظ نمود. عیسی (علیه السلام) به او گفت: تو به هر بلایی مبتلا شدهای، پس به کدام بلا گرفتار نیستی که چنان شکر میکنی؟ نابینا گفت: من از آن کس که مانند من معرفت به خدا ندارد بهترم، از این رو شاکر هستم.
حضرت عیسی (علیه السلام) گفت: راست گفتی، دست خود را به من بده! او دستش را به عیسی (علیه السلام) داد، ناگهان به اعجاز عیسی (علیه السلام) او از همه بیماریها آزاد شد و زیباترین شکل را پیدا کرد و از آن پس رفیق عیسی (علیه السلام) بود. آری! شکر نعمت نعمتت افزون کند(1939).