عن أبی ولاد الحناط قال سألت أبا عبدالله (علیه السلام) عن قول الله عزوجل و بالوالدین احساناً ما هذا الاحسان فقال الاحسان أن تحسن صحبتهما و أن لا تکلفهما أن یسألاک شیئا مما یحتاجان الیه و ان کانا مستغیین ألیس یقول الله عزوجل لن تنالوا البر حتی تنفقوا مما تحبون قال ثم قال أبو عبدالله (علیه السلام) و أما قول الله عزوجل اما یبلغن عندک الکبر أحدهما أو کلاهما فلا تقل لهما أف و لا تنهرهما قال ان أضجراک فلا تقل لهما أف و لا تنهرهما ان ضرباک قال و قل لهما قولا کریماً قال ان ضرباک فقل لهما غفر الله لکما فذلک منک قول کریم قال و اخفض لهما جناح الذل من الرحمه قال لا تملأ عینیک من النظر الیهما الابرحمه و رقه و لا ترفع صوتک فوق أصواتهما و لا یدک فوق أیدیهما و لا تقدم قدامهما؛(653) راوی میگوید: از امام صادق (علیه السلام) درباره این آیه پرسیدم: (به پدر و مادر نیکی کنید(654)) و گفتم این نیکی چیست؟ حضرت فرمودند: نیکی این است که با آنان خوشرفتاری کنی و ایشان را وانداری که آنچه را به آن نیازمندند از تو در خواست کنند، اگر چه بینیاز هم باشند. مگر خداوند عزوجل نمیفرماید: (هرگز به نیکی نمیرسید مگر از آنچه دوست میدارید ببخشید.(655)) سپس فرمودند: اما این آیه که فرمود: (چنان که یکی یا هر دوی ایشان در نزد تو به پیری رسیدند، کلمهای رنجش آورد با آنان نگو و تندی نکن!(656)) یعنی اگر تو را آزردند، به آنان کلمه اف هم نگو و اگر زدند تندی نکن (و با بزرگواری با ایشان سخن بگو(657)). یعنی اگر تو را زدند بگو خدا شما را بیامرزد که این سخنی بزرگوارانه از سوی توست. (و به آنها با افتادگی مهربانی کن(658)). یعنی نگاهت را جز به مهر و دلسوزی به آنان ندوز. صدایت را بالا نبر، دستت را بالاتر از دستشان نبر و از آنان پیش نیفت.