شیخ اجل سعدی چنین گوید: دروغ گفتن به ضربت لازم (شمشیر) ماند که اگر نیز جراحت درست شود، نشان (جای زخم) بماند؛ چون برادران یوسف (علیه السلام) که به دروغی موسوم (نشان دار، نامور) شدند، نیز به راست گفتن ایشان اعتماد نماند. قال بل سولت لکم أنفسکم أمراً؛(1467) (یعقوب) گفت: (هوای) نفس شما، مسأله را چنین در نظرتان آراسته است.
یکی را عادت بود راستی خطایی رود در گذارند ازو
وگر نامور شد به قول دروغ دگر راست باور ندارند از او(1468)