و زکریا اذ نادی ربه رب لاتذرنی فرداً و أنت خیر الوارثین فاستجبناله و وهبناله یحیی و أصلحنا له زوجه انهم کانوایسارعون فی الخیرات و یدعوننا رغباً و رهباً و کانوالنا خاشعین؛(406) و زکریا را (به یاد آور) در آن هنگام که پروردگارش را خواند (و عرض کرد): پروردگار من! مرا تنها مگذار (و فرزند برومندی به من عطا کن)؛ و تو بهترین وارثانی! ما هم دعای او را پذیرفتیم، و یحیی را به او بخشیدیم؛ و همسرش را (که نازا بود) برایش آماده (بار داری) کردیم؛ چرا که آنان (خاندانی بودند که) همواره در کارهای خیر بسرعت اقدام میکردند؛ و در حال بیم و امید ما را میخواندند؛ و پیوسته برای ما (خاضع و) خاشع بودند.