بعد از گناه شرک، که گناهی بزرگ و خاص است، گناهان دو قسماند. یک سری مربوط به خداوند است مثل ترک نماز و روزه و... که با مشیت باریتعالی قابل عفو و اغماض است. اما قسم دیگر گناهان دارای دو جنبه است. گناهکار از طرفی حق خدا را رعایت ننموده است، از مرزی که در شرع مقرر بوده است، فراتر رفته و از طرفی دیگر به حق مردم تعدی نموده است و آنان را مرد تجاوز قرار داده است مثل تهمت و غیبت و... تصفیه این گونه ناهان بسیار مشکل و گاهی نیز حتی بعید است(852).
یکی از بدترین انواع ظلم، گرفتن مال مردم، همراه با توجیه کردن و تهمت زدن و بردن آبروی آنان است.
تهمت، از گناهان بسیار بزرگی است که موجب ذوب شدن ایمان و محو عدالت و اعتماد در جامعه است. امام صادق (علیه السلام) فرمود: تهمت به بیگناه، از کوههای عظیم سنگینتر است (کافی، ج 2، باب التهمة.)
تهمت، پرتاب تیر به آبروی مردم است.
تهمت زننده، بار سنگینی از گناه را به دوش میکشد.
شاید از آن جهت به تهمت، بهتان گفته میشود که افراد پاکدامن، با شنیدن آن نسبتها، بهتشان میزند.
از خویش نفی تهمت کنیم، ولی حق نداریم تهمت رابه سوی دیگران سوق دهیم.
دشمنان، چون توجه مردم را به رهبران الهی میبینند، با تهمت و دروغ به آنان ضربه میزنند.
گاهی انسانهای پاک باید به خاطر دور ماندن از تهمت مردم، از آنان فاصله گیرند.
حقیقت را آشکار کنیم هر چند گروهی ناراحت شده و تهمت بزنند.
اگر بزرگان و رهبران قوم با تهمت خراب شوند، راه برای خراب کردن دیگر افراد هموار میشود.
تهمت به قدری مهم است که در مجازات مجرم، فاصله تهمت زنا با خود زنا بیست ضربه شلاق است.
کسی که حتی یک بار به دیگران تهمت بزند شهادتش اعتبار ندارد.
گواهی کافر، بعد از ایمان پذیرفته میشود، ولی گواهی مسلمان تهمت زننده هرگز پذیرفته نمیشود.
بنی آدم اعضای یکدیگرند. تهمت به هر عضوی از جامعه اسلامی، همانند تهمت به دیگر اعضاست.
در میان گناهان، تنها گناهی که حتی دوست داشتن آن، گناه کبیره است، تهمت است.
مهمترین اذیت، زخم زبان و تهمت است.
لازمه ایمان، دوری از تهمت است.