سابقاً در جامعه ما برای خانمها یک مفهوم ارزشی به نام حیا وجود داشت. همه خوب میدانیم که یکی از صفات خوب برای زنها حیاست. البته حیا برای مردها هم خوب است ولی برای خانمها یکی از صفات برجسته است و قرآن هم یکی از واژههائی که به کار میبرد و از آن تعریف میکند، همین واژه حیاء و استحیاء است و حتی در داستان دختران شعیب که از طرف پدرشان آمده بودند تا حضرت موسی (علیه السلام) را به منزل دعوت کنند میگوید: فجاءته احداهما تمشی علی استحیاء قالت ان أبی یدعوک لیجزیک أجر ما سقیت لنا؛(1193) یکی از دختران با یک حالت شرم و حیا پیش موسی (علیه السلام) آمد. خیلی آرام و در حالیکه سرش را به زیر انداخته بود، گفت پدرم تو را دعوت میکند که مزد زحمتی را که کشیدهای به تو بدهد تمشی علی استحیاء!
خداوند این حیا را با یک زبان مدحآمیزی بیان میکند و میگوید: با حالت شرم و حیا پیش حضرت موسی (علیه السلام) آمد. این حیا در فرهنگ ما جایگاه ویژه خود را دارد.(1194)