ربیع بن صحیح گوید: مردی نزد حسن بصری آمد و گفت: از قحطی به تو شکایت میکنم، حسن گفت: استغفار کن و از خدا طلب آمرزش نما! و دیگری نزد او آمد و از فقر و تهیدستی شکایت کرد. حسن در جواب گفت: استغفار کن! سومی آمد و به او گفت: دعا کن خدا به من پسری عنایت کند. حسن باز در پاسخ گفت: استعفار کن! ما به حسن گفتیم: همه نزد تو آمدند و هر کس حاجتی خاص داشت ولی تو در پاسخ همه تنها یک جواب دادی و گفتی استغفار کن! حسن گفت: این پاسخ را از خود نساختم بلکه از قرآن در مورد داستان حضرت نوح (علیه السلام) دریافتم که نوح (علیه السلام) به قوم خود گفت: استغفروا ربکم انه کان غفاراً یرسل السماء علیکم مدراراً ویمددکم بأموال و بنین؛(1084) از پروردگار خویش آمرزش بطلبید که او بسیار آمرزنده است تا بارانهای پربرکت آسمان را پی در پی بر شما فرستد و شما را با اموال و فرزندان فراوان کمک کند. به این ترتیب از این آیات به دست میآوریم که توبه و استغفار بازگشت به سوی خدا پایه و مایه اصلی نعمتهای الهی است و بر عکس فراموش کردن خدا موجب سلب نعمت میشود.(1085)