امام علی (علیه السلام) در روزهای خلافت خود به سال سی و پنج هجری قمری در مدینه ایراد سخنرانی نموده که در قسمتی از آن درباره ویژگیهای قرآن، چنین فرمودند: آگاه باشید! همانا این قرآن پند دهندهای است که نمیفریبد و هدایت کنندهای است که گمراه نمیسازد و سخنگویی است که هرگز دروغ نمیگوید. کسی با قرآن همنشین نشد مگر آنکه بر او افزود یا از او کاست. در هدایت او افزود و از کوردلی و گمراهیاش کاست. آگاه باشید! کسی با داشتن قرآن، نیازی ندارد و بدون قرآن، بینیاز نخواهد بود. پس درمان خود را از قرآن بخواهید و در سختیها از قرآن یاری بطلبید که در قرآن، درمان بزرگترین بیماریها یعنی کفر و نفاق و سرکشی و گمراهی است. پس به وسیله قرآن خواستههای خود را از خدا بخواهید و با دوستی قرآن به خدا روی آورید و به وسیله قرآن از خلق خدا چیزی نخواهید. زیرا وسیلهای برای تقرب بندگان به خدا، بهتر از قرآن وجود ندارد. آگاه باشید که شفاعت قرآن پذیرفته شده و تصدیق میگردد. آن کس که در قیامت قرآن شفاعتش کند، بخشوده میشود و آن کس که قرآن از او شکایت کند، محکوم است.
در روز قیامت ندا دهندهای بانگ میزند که: آگاه باشید امروز هر کسی گرفتار بذری است که کاشته و عملی است که انجام داده است، جز اعمال منطبق با قرآن! پس شما در شمار عمل کنندگان به قرآن باشید. از قرآن پیروی کنید و با قرآن، خدا را بشناسید و خویشتن را با قرآن اندرز دهید و رأی و نظر خود را برابر قرآن متهم کنید و خواستههای خود را با قرآن نادرست بشمارید(2276).