تربیت
Tarbiat.Org

گنجینه معارف‏ جلد 1
محمد رحمتی شهرضا

چاه مکن بهر کسی!

از قدیم و ندیم این مثل رایج است، و از امام معصوم (علیه السلام) نیز نقل شده که فرمود: من حفر بئراً لاخیه المؤمن اوقعه الله فیه؛ کسی که برای برادر مؤمنش چاهی بکند که او را در آن چاه بیفکند، خداوند او را در آن چاه می‏افکند. اکنن در این مورد، به داستان زیر توجه کنید: مردی (مثلا به نام جمشید) با همسرش بر سر موضوعی دعوا می‏کرد، در این میان با عصا به همسرش زد، همان ضربه موجب کشته شدن همسرش گردید، با این که تعمد نداشت که او را بکشد. بسیار نگران و ترسان شد، که اگر خویشان او با خبر شوند، قصاص می‏کنند. او در فکر چاره جویی بود تا این که نزد یکی از دوستانش (مثلاً به نام هوشنگ) که مرد بی دینی بود، رفت و با او به مشورت پرداخت و چاره جویی کرد. هوشنگ گفت: به نظر من، یکی از جوانان زیبا چره را به خانه خود ببر و او را غافلگیر کن و بکش و جنازه او را کنار جنازه همسرت بگذار، وقتی که بستگان همسرت آمدند، به آن‏ها بگو این جوان را با همسرم دیدند که رابطه نامشروع داشتند، غیرت من به جوش آمد و هر دو را کشتم. جمشید که شخصی نادان و ساده بود، همین پیشنهاد را اجرا نمود، وقتی که بستگان همسر او از کشته شدن او آگاه شدند، جریان را به جمشید گفتند، جمشید جنازه آن جوان را نشان داد و گفت: این جوان با همسرم رابطه نامشروع داشت، از این رو هر دو را کشتم! آن‏ها گفتند: اگر چنین بوده، خوب کاری کردی!
هوشنگ پسری زیبا روی داشت، شب به خانه نیامد، هر چه منتظر شد و ساعت‏ها از شب گذشت از پسرش خبری نشد. نزد جمشید رفت و به او گفت: آیا آنچه گفته بودم، انجام دادی؟ او گفت: آری! هوشنگ گفت: می‏خواهم آن جوان کشته شده را ببینم. کنار جنازه او آمد، ناگاه دید پسر خودش است که کشته شده است. خاک بر سر ریخت و آه و فغان نمود، و این سخن امام (علیه السلام) آشکار گردید: که هر کس چاهی برای برادر مؤمنش حفر کند، خدا او را در آن چاه می‏افکند.(825)