عن سفیان بن السمط قال سأل رجل أبا عبدالله (علیه السلام) عن الاسلام و الایمان ما الفرق بینهما فلم یجبه ثم سأله فلم یجبه ثم التقیا فی الطریق و قد أزف من الرجل الرحیل فقال له أبو عبدالله (علیه السلام) کأنه قد أزف منک رحیل فقال نعم فقال فالقنی فی البیت فلقیه فسأله عن الاسلام و الایمان ما الفرق بینهما فقال الاسلام هو الظاهر الذی علیه الناس شهاده أن لا اله الا الله وحده لاشریک له و أن محمداً عبده و رسوله و اقام الصلاه و ایتاء الزکاه و حج البیت و صیام شهر رمضان فهذا الاسلام و قال الایمان معرفه هذا الأمر مع هذا فان أقربها و لم یعرف هذا الأمر کان مسلماً و کان ضالا؛(555) سفیان سمط گفت: مردی از امام صادق (علیه السلام) درباره اسلام و ایمان پرسید که چه فرقی میان آنها است؟ حضرت پاسخش نداد. دوباره پرسید، حضرت پاسخی نداد. سپس در راه به هم بر خوردند، در حالیکه کوچ آن مرد نزدیک بود. حضرت صادق (علیه السلام) به او فرمود: گویا کوچت نزدیک است، عرض کرد بله فرمود: در خانه به دیدارم بیا. او به خانه حضرت رفته، پرسید که فرق میان اسلام و ایمان چیست؟ فرمود: اسلام، همان ظاهری است که مردم دارند، گواهی به این که معبودی جز خداوند یگانه بی شریک نیست و محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) بنده و فرستاده او است، بر پایی نماز، دادن زکات، حج خانه خدا و روزه ماه رمضان. این اسلام است و فرمود: ایمان به همراه آن امور، شناختن این امر (ولایت) است که اگر به آن امور اقرار کند و این امر را نشناسد، مسلمان، ولی گمراه است.