شیخ زین العابدین مازندرانی از شاگردان صاحب جواهر و شیخ انصاری، از مراجع تقلید بود، او از وجهه و اعتبار خود در نزد مردم استفاده کرده و از آنها پول قرض مینمود و به فقرا میداد تا بعد پولی برسد و قرض ادا گردد. در یکی از سفرها که به سامرا رفت، سخت بیمار میشود.
میرزای شیرازی از او عیادت کرده و او را دلداری میدهد. شیخ میگوید: من هیچ گونه نگرانی از فوت ندارم ولی ناراحتی من از این است که به عقیده ما امامیه وقتی بعد از موت، روح به امام عصر (عج) عرضه میشود، اگر امام (علیه السلام) سؤال بفرمایند: زین العابدین! ما به تو پیش از این اعتبار و آبرو داریم تا بتوانی بیشتر قرض کنی و به مستمندان برسی، چرا نکردی، چه جواب میتوانم بدهم؟! میگویند این حرف آن در میرزای شیرازی اثر کرد که بعد از رفتن به خانه، تمام نقدینه خود را بین فقرا تقسیم کرد.(497)