امام باقر (علیه السلام) فرمود: از نجواهای خداوند با موسی (علیه السلام) این بود: که ای موسی من بندگانی دارم که بهشت خود را به آنان مباح داشتهام و آنان را حاکم بهشت ساختم.
موسی (علیه السلام) عرض کرد: پروردگارا اینان چه کسانی هستند که بهشت خود را بر آنان مباح ساختی و آنان را فرمانروای بهشت ساختی؟ خداوند فرمود: هر کس مؤمنی را شادمان سازد. سپس امام باقر (علیه السلام) فرمود: مؤمنی در کشور یکی از طاغوتها معتقد به خدا بود. آن طاغوت او را تکذیب میکرد و حقیر و ناچیز میشمرد. آن مؤمن در تنگنا قرار گرفت و از آن کشور به کشورهایی که مردمش مشرک بودند گریخت و بر یکی از آنان وارد شد. میزبان از او پذیرایی نموده و او را خوشحال کرد. وقتی که میزبان مشرک، در لحظات مرگ قرار گرفت، خداوند به او الهام کرد: به عزت و جلال خودم سوگند که اگر برای تو در بهشت، محلی بود تو را در آن سکونت میدادم ولی بهشت بر مشرک، حرام شده است، اما ای آتش دوزخ، او را بترسان، ولی مسوزان و آزارش مرسان و او صبح و شب از مواهب و نعمتهای خداوند بهرهمند میشود.
سؤال کننده پرسید: از بهشت هم بهرهمند میشود؟ امام فرمود: از هر کجا که خدا بخواهد؟(627)