حکیمی به خانه شخص بیسوادی وارد شد، دید خانه او بسیار مجلل و باشکوه است و دارای فرشها و زیباییها است، اما صاحب آن خانه، بیسواد است و هیچ بهرهای از علم و دانش ندارد، به صورت او تف کرد.
صاحب خانه معترضانه گفت: ای حکیم! این چه کار زشتی بود که با من انجام دادی؟
حکیم گفت: بلکه این کار بر اساس حکمت بود، زیرا آب دهان را به پستترین مکان خانه میاندازند و من در خانه تو جایی را پستتر از تو نیافتم.
بیسواد از سخن و عمل حکیم، عبرت گرفت و دریافت که پستی و زشتی نادانی و بیسوادی با رنگ و روغن زدن خانه، از بین نمیرود.(1408)