پس از آن که هجرت پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) از مکه به مدینه و سپس هجرت مسلمانان به سوی مدینه شروع شد، مردم مدینه که آنها را انصار گویند، از مهاجران، استقبال کرده و با جان و مال به حمایت از آنها برخاستند.
پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) پس از پیروزی بر یهود و بنی نضیر که در سال پنجم هجرت واقع شد، به انصار فرمود: اگر شما مایل باشید، اموال و خانههایتان را با مهاجران تقسیم کنید و در این غنائم جنگی با آنها شریک شوید و اگر میخواهید اموال و خانههایتان مال خودتان باشد، ولی از این غنایم، چیزی به نرسد.
انصار در پاسخ گفتند: هم اموال و هم خانههایمان را با آنها تقسیم میکنیم و هم چشم داشتی به غنائیم جنگی نداریم، مهاجران را بر خود مقدم میشماریم.
این ایثارگری و فداکاری انصار موجب شد که آیه نهم سوره مبارکه حشر در شأن و مقام و ستایش انصار، نازل گردید که در قسمتی از این آیه میخوانیم:
و یؤثرون علی أنفسهم و لو کان بهم خصاصه و من یوق شح نفسه فأولئک هم المفلحون؛(527) آنها [انصار] مهاجران را بر خود مقدم میدارند، هر چند در فقر سختی به سر برند و کسانی را که خداوند آنها را از حرص و بخل نفس بازداشته، رستگارند(528).
به این ترتیب خداوند بزرگ، انصار را به خاطر مهمان نوازی و ایثار و فداکاریشان نسبت به مهاجران میستاید و به ما میآموزد که در سختیها و مشکلات مانند مهاجران جنگ زدهها در سرزمینهای مورد هجوم دشمن به سرزمینهای دیگر و... مهمان نواز نیکی نسبت به مهاجران باشم و با ایثار تا حد توان از آنها حمایت کنیم و با فداکاریهای دسته جمعی و مردمی بارهای سنگین اجتماعی را از دوش حکومت اسلامی، برداریم و خود دوشی برای آن بارها باشیم تا چرخهای اقتصاد کشور به طور طبیعی به گردش خود ادامه دهد.(529)