روزی فیلسوف دانا شیخ الرئیس ابو علی سینا به مجلس ابو سعید ابوالخیر در آمد. بر زبان ابوسعید سخن از اطاعت و معصیت گذشت. شیخ الرئیس این رباعی انشاد نمود:
ای نیک نکرده و بدیها کرده وانگه به خلاص خود تمنا کرده!
بر عفو مکن تکیه، که هرگز نبود ناکرده چون کرده، کرده چون ناکرده!(220)