چند نفر در قریهاى عازم مشهد مقدّس براى زیارت مرقد منوّر حضرت رضا(علیه السلام) بودند، طبق رسم و معمول آن قریه، به سیّدى گفتند كه به عنوان چاووش، اشعارى در مدح بخواند و آنان را بدرقه كند. آن سیّد، مستحقّ سهم سادات بود. عازمین به مشهد، اگر مال خود را به اصطلاح پاك مىكردند، و به او سهم سادات مىدادند، آن سیّد محترم از تهیدستى نجات پیدا مىكرد، ولى آنان به قول معروف ترك واجب كردند و آماده انجام سنّت بودند. این سیّد در وقت چاوشى با آواز بلند عوض خواندن اشعار مدح، با فریاد خود چنین مداحى مىكرد:
«ترك واجب كردهاید! سنّت به جا مىآورید!»