«و عن جابر قال: كان رسول اللّه(صلى الله علیه و آله) إذا خطب احمرّت عیناه و علا صوته و اشتدّ غضبه حتّى كأنّه منذر جیش یقول: «صبّحكم و مسّاكم» و یقول: «بعثت أنا و السّاعة كهاتین» و یقرن بین أصبعیه السّبّابة و الوسطى و یقول: «أمّا بعد فإنّ خیر الحدیث كتاب اللّه و خیر الهدى هدى محمّد(صلى الله علیه و آله) و شرّ الأمور محدثاتها و كلّ بدعة ضلالة» ثمّ یقول: «أنا أولى بكلّ مؤمن من نفسه، من ترك مالا فلأهله، و من ترك دینا أو ضیاعا فإلىّ و علىّ»؛(465) از جابر روایت شده است كه گفت: چون رسول خدا(صلى الله علیه و آله) خطبه ایراد مىكرد، چشمانش سرخ و صدایش بلند مىشد كه گویى برحذر دارنده لشكرى است كه مىگوید: صبح و شام مراقب دشمنان باشید. و مىگوید: فاصله بعثت من و روز قیامت چنین است كه انگشتان سبّابه و میانى خود را به هم مىچسباند. و مىفرمود: «امّا بعد، بهترین سخن كتاب خدا و بهترین هدایت، هدایت محمّدى(صلى الله علیه و آله) است. و بدترین كارها [در امور شرعى و عبادى ]امور نوظهورند. [بر اساس قرآن و سنّت نیستند ]و هر بدعتى گمراهى است. آنگاه مىفرمود: من از هر مؤمنى نسبت به او از خودش سزاوارترم، اگر كسى مالى برجاى نهد، از آن خانواده اوست و اگر كسى بدهى یا عیالى را بگذارد، اداى آن بدهى و پرداختن به اموال و عائله او با من است.»