اگر كجروى براى انسان عادت شد، قهر الهى فرا مىرسد.
عمل به آیات و احكام الهى، باید همراه با جدّیّت، عشق و تصمیم باشد نه شوخى، نه عادت، نه شكّ و نه تشریفات.
جز فرمان خداوند، به چیز دیگرى از قبیل، جهت، رنگ، زمان، مكان و شیوه خاصّى خود را عادت ندهیم، تا هر گاه فرمانى بر خلاف انتظار یا عادت و سلیقه ما صادر شد، بدنبال فرار یا توصیه نباشیم. «لِنَعْلَمَ مَنْ یَتَّبِعُ الرَّسُولَ مِمَّنْ یَنْقَلِبُ عَلى عَقِبَیْهِ»(1756).
گناه بد است، ولى بدتر از آن عادت به گناه و روحیّه گناه است. «كَدَأْبِ آلِ فِرْعَوْنَ وَ...».
آنجا كه گناه جزو روحیّه و عادت شد، عقوبت پروردگار سخت است.
عدالت مستمرّ بصورت ملكه و عادت، ارزش است، نه عدالت لحظهاى.
خداوند، انسان را چنان آفریده كه چه كارهاى خوب و چه كارهاى بد، كمكم در روح او تأثیر مىگذارد و به آن عادت مىكند.
گاهى عادت بر فطرت پیروز مىشود، مثل غلبه عادت بتپرستى نیاكان بر فطرت حقطلبى نسل جدید.
امام صادق(علیه السلام) فرمودند: نماز و روزه مردم شما را نفریبد، زیرا گاهى همه آنها از روى عادت است. مردم را با راستگویى و اداى امانت امتحان كنید و بشناسید.
آنان كه به گناه عادت كنند، براحتى راه انبیا را نمىپذیرند. «كانُوا قَوْماً مُجْرِمِینَ».
در صورتى كه گناه در جامعه به حالت عادت درآید، باید با تكرار تذكّر و پیگیرى مداوم، آن را برطرف كرد.
انسان، ابتدا دست به كار خلاف مىزند، سپس كار خلاف براى او عادت مىشود و او را به خود جذب مىكند، یعنى در مسیر عمل و ارتكاب آن قرار مىگیرد و پس از ارتكاب گناه، اسیر آن مىشود.
خطر بزرگ آن است كه انكار حقّ در انسان، به صورت یك عادت و خصلت درآید.