«قَالَ رَسُولُ اللَّهِ(صلى الله علیه و آله) مَنْ دَخَلَ السُّوقَ فَاشْتَرَى تُحْفَةً فَحَمَلَهَا إِلَى عِیَالِهِ كَانَ كَحَامِلِ صَدَقَةٍ إِلَى قَوْمٍ مَحَاوِیجَ وَ لْیَبْدَأْ بِالْإِنَاثِ قَبْلَ الذُّكُورِ فَإِنَّهُ مَنْ فَرَّحَ أُنْثَى فَكَأَنَّمَا عتق أَعْتَقَ رَقَبَةً مِنْ وُلْدِ إِسْمَاعِیلَ(علیه السلام) وَ مَنْ أَقَرَّ بِعَیْنِ ابْنٍ فَكَأَنَّمَا بَكَى مِنْ خَشْیَةِ اللَّهِ وَ مَنْ بَكَى مِنْ خَشْیَةِ اللَّهِ أَدْخَلَهُ جَنَّاتِ النَّعِیم؛(1960) رسول خدا(صلى الله علیه و آله) فرمودند: كسى كه به بازار رفته، تحفهاى خریده و آن را براى خانوادهاش بیاورد، مانند كسى است كه براى نیازمندان صدقه برده باشد. و باید در دادن آن، تحفه دختران را بر پسران مقدّم داشته و ابتدا به دختران بدهد. همانا كسى كه دخترى را خوشحال كند، گویا یكى از فرزندان حضرت اسماعیل(علیه السلام) را از بردگى آزاد نموده است. و كسى كه پسرى را خوشحال كند، گویا از عظمت خداوند گریسته است. و كسى كه از عظمت خدا بگرید، خداوند او را به بهشت نعمتها مىبرد.»