«قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ(علیه السلام) إِنَّ الْعَبْدَ لَیُرْفَعُ لَهُ مِنْ صَلَاتِهِ نِصْفُهَا أَوْ ثُلُثُهَا أَوْ رُبُعُهَا أَوْ خُمُسُهَا وَ مَا یُرْفَعُ لَهُ إِلَّا مَا أَقْبَلَ عَلَیْهِ مِنْهَا بِقَلْبِهِ وَ إِنَّمَا أُمِرُوا بِالنَّوَافِلِ لِتَتِمَّ لَهُمْ بِهَا مَا نَقَصُوا مِنَ الْفَرِیضَة؛(2386) پدرم رحمة اللَّه علیه از سعد بن عبد اللَّه، از ایّوب بن نوح، از ابن ابى عمیر، از هشام بن سالم، از محمّد بن مسلم، وى مىگوید: حضرت ابو عبد اللَّه(علیه السلام) فرمودند: بسا نماز بنده نصف یا ثلث و یا ربع و یا خمسش بالا مىرود و بالا نمىرود از نماز مگر همان مقدارى كه بنده آن را با حضور قلب خوانده و انجام داده، فلذا بندگان مأمور شدهاند به خواندن نوافل تا بدین ترتیب نقائص از فرائض خود را تتمیم و تكمیل كنند.»