«عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ(علیه السلام) قَالَ سَمِعْتُهُ یَقُولُ أَوْحَى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَى دَاوُدَ النَّبِیِّ(علیه السلام) یَا دَاوُدُ إِنَّ عَبْدِیَ الْمُؤْمِنَ إِذَا أَذْنَبَ ذَنْباً ثُمَّ رَجَعَ وَ تَابَ مِنْ ذَلِكَ الذَّنْبِ وَ اسْتَحْیَا مِنِّى عِنْدَ ذِكْرِهِ غَفَرْتُ لَهُ وَ أَنْسَیْتُهُ الْحَفَظَةَ وَ أَبْدَلْتُهُ الْحَسَنَةَ وَ لَا أُبَالِى وَ أَنَا أَرْحَمُ الرَّاحِمِین؛(619) امام صادق(علیه السلام) فرمودند: خداوند عزّ و جلّ به داود پیامبر(علیه السلام) وحى كرد: اى داود! همانا اگر بنده مؤمن من گناه كند، آنگاه بازگردد و از آن گناه توبه كند و هنگام یادآورىِ آن از من خجالت بكشد، حتماً او را آمرزیده، آن گناه را از یاد فرشتگان نویسنده گناهان برده، آن گناه را تبدیل به حسنه نموده و برایم اهمیّت ندارد و من مهربانترین مهربانانم.»