مگو مدح خود و عیب دگر كس
وگر گوید كسى گو زین سخن بس
«ناصر خسرو»
الا تا نشوى مدح سخنگوى
كه اندك مایه نفعى از تو دارد
كه گر روزى مُرادش بر نیارى
دو صد چندان عیوبت برشمارد
«سعدى»
مُشك آن است كه خود ببوید نه آن كه عطّار بگوید. «سعدى»
هر كه مدح تو به چیزى كند كه در تو نباشد، چون از تو برنجد ذمّ تو به چیزى كند كه در تو نباشد. «افلاطون»