طلحه و زبیر پس از عثمان از نزدیكترین افراد به على(علیه السلام) بودند. آنها توقع داشتند كه امام على(علیه السلام) بیش از دیگران به آنها امتیاز بدهد و با آنها در امور، مشورت كند و در ریاست بیت المال، آنها را بر دیگران مقدم بدارد. روزى آنها نزد على(علیه السلام) آمدند و رسماً از آن حضرت تقاضا كردند تا آنها را به فرماندارى بعضى از شهرها منصوب كند. وقتى با جواب منفى على(علیه السلام) روبرو شدند، توسط محمد بن طلحه این پیام خشن را به آن حضرت رساندند: ما براى خلاف تو فداكاریهاى بسیار كردیم، اكنون كه زمام امور به دست تو آمده، راه استبداد را به پیش گرفتهاى و افرادى مانند مالك اشتر را روى كار آوردهاى و ما را عقب زدهاى.
امام على(علیه السلام) توسط همان محمد بن طلحه به آنها پاسخ داد كه: «چه كنم تا شما خشنود شوید؟» آنها پس از دریافت پیام امام جواب دادند: یكى از ما را فرماندار بصره كن و دیگرى را فرماندار كوفه. امام على(علیه السلام) فرمود: «به خدا سوگند من در اینجا (مدینه) آنها را امین نمىدانم چگونه آنها را امین بر مردم در كوفه و بصره نمایم.» آن گاه امام به محمد بن طلحه فرمود: «نزد طلحه و زبیر برو و از قول من به آنها بگو اى دو شیخ! از خدا و پیامبرش(صلى الله علیه و آله) نسبت به امتش بترسید و بر مسلمانان ظلم نكنید...» لیكن آنها بخاطر همان غرور ذاتى و انحراف دینى خود بر علیه حضرت به همراهى عایشه قیام كردند.(250)