«لِّلَّذِینَ أَحْسَنُواْ الْحُسْنَى وَ زِیَادَةٌ وَ لَا یَرْهَقُ وُجُوهَهُمْ قَتَرٌ وَ لَا ذِلَّةٌ أُوْلَئكَ أَصحَبُ الْجَنَّةِ هُمْ فِیهَا خَلِدُونَ؛ وَ الَّذِینَ كَسَبُواْ السَّیِّئَاتِ جَزَاءُ سَیِّئَةِ بِمِثْلِهَا وَ تَرْهَقُهُمْ ذِلَّةٌ مَّا لَهُم مِّنَ اللَّهِ مِنْ عَاصِمٍ كَأَنَّمَا أُغْشِیَتْ وُجُوهُهُمْ قِطَعًا مِّنَ الَّیْلِ مُظْلِمًا أُوْلَئكَ أَصحَبُ النَّارِ هُمْ فِیهَا خَلِدُونَ؛(2272) كسانى كه نیكى كردند، پاداش نیك و افزون بر آن دارند و تاریكى و ذلّت، چهرههایشان را نمىپوشاند آنها اهل بهشتند، و جاودانه در آن خواهند ماند. امّا كسانى كه مرتكب گناهان شدند، جزاى بدى بمقدار آن دارند و ذلّت و خوارى، چهره آنان را مىپوشاند و هیچ چیز نمىتواند آنها را از (مجازات) خدا نگه دارد! (چهرههایشان آن چنان تاریك است كه) گویى با پارههایى از شب تاریك، صورت آنها پوشیده شده! آنها اهل دوزخند و جاودانه در آن خواهند ماند!»