دو نفر از مردم مدینه به نامهاى «هیت» و «ماتع» بسیار سبك سر و خام بودند، اینان همواره مردم را با سخنان زشت مسخره مىكردند و براى فراهم كردن مایه و زمینه خنده دیگران به آزار و اذیّت مردم مىپرداختند.
روزى رسول گرامى اسلام(صلى الله علیه و آله) شنید كه آنان مىگفتند: هنگامى كه به شهر طائف هجوم بردید و آنجا را فتح كردید، در كمین دختر «غیلان ثقفى» باشید تا شاید او را اسیر كنید و براى خود بردارید؛ چرا كه او زنى خنده رو، سیاه چشم، جا افتاده و قد كشیده است و هر گاه مىنشیند با شكوه و هر گاه سخن مىگوید كلامش دلرباست.
هنگامى كه رسول خدا سخنان آنان را شنید فرمود: «گمان مىكنم كه شما از آدمهاى سفیه و نادانى هستید غیرت و مردانگى ندارند، به همین علت زیبایى زنان را بدون شرم بیان مىكنید.» آنگاه حضرت دستور داد آنها را از مدینه اخراج كردند و به سرزمینى به نام «غرابا» تبعید نمودند، آنها فقط روزهاى جمعه حق حضور در مدینه را داشتند.(1640)
آرى! این برخورد قاطعانه رسول خدا و تبعید افراد هرزهاى مانند هیت و ماتع براى آن بود كه حضرت مىخواست بیمارى روحى اجتماع را مداوا كند، به همین خاطر ابتدا از مرهمهاى لازم كه همان مواعظ و نصایح بود، استفاده مىنمود؛ اما وقتى مىدید كه اینان مانند غدهاى ممكن است جامعه را بیمار كنند آنان را ریشه كن مىنمود و تبعید مىكرد.