در احوالات امام صادق(علیه السلام) آمده بسیار باابهّت بود. چندانكه چون دانشمندان زمانش به قصد پیروزى بر او براى مناظرههاى علمى به دیدارش مىرفتند، با دیدن او زبانشان بند مىآمد. همواره باوقار و متین راه مىرفت و به هنگام راه رفتن عصا در دست مىگرفت. ظاهرش همیشه مرتب ولباسش اندازه بود. به وضع ظاهر خود بسیار اهمیت مىداد. موهاى سر و صورتش را هر روز شانه مىزد. عطر به كار مىبرد و گل مىبوئید. انگشترى نقره با نگین عقیق در دست مىكرد و نگین عقیق را بسیار دوست مىداشت. هنگام نشستن گاه چهار زانو مىنشست و گاه پاى راست را بر ران چپ مىنهاد. در اتاقش نزدیك در و رو به قبله مىنشست. لباسهایش را خود تا مىكرد. گاه بر تخت مىخوابید و گاه بر زمین. چون از حمام بیرون مىآمد لباس تازه و پاكیزه مىپوشید و عمامه مىگذاشت.
در لباس پوشیدن هم ظاهر را حفظ مىكرد و هم توانایى مالى را و مىفرمود: «بهترین لباس در هر زمان، لباس معمول مردم همان زمان است.» هم لباس نو مىپوشید و هم لباس وصلهدار. هم لباس گرانقیمت مىپوشید و هم لباس كمبها و مىفرمود: «اگر كهنه نباشد، نو هم نیست.» لباس كمبها و زبر را زیر و لباس نرم و گرانقیمت را روى آن مىپوشید و چون «سفیان ثورى» زاهد به وى اعتراض كرد كه پدرت على(علیه السلام) لباسى چنین و گرانبها نمىپوشید فرمود: «زمان على(علیه السلام) زمان فقر و ندارى بود و اكنون همه چیز فراوان است. پوشیدن آن لباس در این زمان لباس شهرت است و حرام؛ خداوند زیبا است و زیبایى را دوست دارد و چون به بندهاش نعمتى مىدهد، دوست دارد بندهاش آن را آشكار كند.»
سپس آستین را بالا زد و لباس زیر را كه زبر و خشن بود، نشان داد و فرمود: «لباس زبر و خشن را براى خدا پوشیدهام و لباس روئین را كه نو و گرانبها است براى شما.» هنگام احرام وانجام فریضه حج، بُرد سبز مىپوشید و به گاه نماز، پیراهن زبر وخشن و پشمین. لباس سفید را بسیار دوست داشت و چون به دیدن دیگران مىرفت آن را بر تن مىكرد. نعلین زرد مىپوشید و به كفش زرد رنگ و سفید علاقهمند بود.(24)