«عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ(علیه السلام) قَالَ إِذَا سَلَّمَ أَحَدُكُمْ فَلْیَجْهَرْ بِسَلَامِهِ لَا یَقُولُ سَلَّمْتُ فَلَمْ یَرُدُّوا عَلَیَّ وَ لَعَلَّهُ یَكُونُ قَدْ سَلَّمَ وَ لَمْ یُسْمِعْهُمْ فَإِذَا رَدَّ أَحَدُكُمْ فَلْیَجْهَرْ بِرَدِّهِ وَ لَا یَقُولُ الْمُسَلِّمُ سَلَّمْتُ فَلَمْ یَرُدُّوا عَلَیَّ ثُمَّ قَالَ كَانَ عَلِیٌّ(علیه السلام) یَقُولُ لَا تَغْضَبُوا وَ لَا تُغْضِبُوا أَفْشُوا السَّلَامَ وَ أَطِیبُوا الْكَلَامَ وَ صَلُّوا بِاللَّیْلِ وَ النَّاسُ نِیَامٌ تَدْخُلُوا الْجَنَّةَ بِسَلَامٍ ثُمَّ تَلَا(علیه السلام) عَلَیْهِمْ قَوْلَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ- «السَّلامُ الْمُؤْمِنُ الْمُهَیْمِن»؛(1506) ابن قداح گوید: حضرت صادق(علیه السلام) فرمود: هر گاه یكى از شماها سلام كند، باید بلند سلام كند و نگوید: من سلام كردم و جواب مرا ندادند، زیرا شاید سلام كرده و آنها نشنیدهاند، چون یكى از شماها جواب سلام گوید: باید بلند جواب دهد و مسلمانى نگوید: كه من سلام كردم و به من جواب ندادند، سپس فرمود: على(علیه السلام) همیشه میفرمود: خشم نكنید و كسى را هم بخشم نیاورید، سلام را آشكار گوئید و گفتارتان را خوش كنید، در شب نماز بخوانید آنگاهى كه مردم در خوابند (مقصود نماز شب است) تا به سلامتى به بهشت روید، سپس این گفتار خداى عز و جل را براى مردم خواند: «السَّلامُ الْمُؤْمِنُ الْمُهَیْمِنُ»(1507)؛ خدائى كه سالم از هر گونه عیب و نقصى است و امان دهنده و نگهبان است. (منظور امام از استشهاد به این آیه این است كه سلام یكى از نامهاى خدا است).»