«تفسیر العیاشی عَنِ السَّكُونِیِّ عَنْ جَعْفَرٍ عَنْ أَبِیهِ عَنْ عَلِیٍّ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْهِمْ قَالَ الْوُقُوفُ عِنْدَ الشُّبْهَةِ خَیْرٌ مِنَ الِاقْتِحَامِ فِی الْهَلَكَةِ وَ تَرْكُكَ حَدِیثاً لَمْ تُرْوَهُ خَیْرٌ مِنْ رِوَایَتِكَ حَدِیثاً لَمْ تُحْصِهِ إِنَّ عَلَى كُلِّ حَقٍّ حَقِیقَةً وَ عَلَى كُلِّ صَوَابٍ نُوراً فَمَا وَافَقَ كِتَابَ اللَّهِ فَخُذُوا بِهِ وَ مَا خَالَفَ كِتَابَ اللَّهِ فَدَعُوه؛(1171) از حضرت صادق(علیه السلام) از پدرش (امام باقر(علیه السلام) ) از علىّ(علیه السلام) رسیده كه آن حضرت فرموده: وقوف و درنگ هنگام شبهه و پوشیدگى (حلال به حرام و حقّ به باطل) بهتر است از انداختن خود را با مشقّت و سختى در تباهى و نابودى، و ترك و رها نمودن (نگفتن) تو حدیث و سخنى را كه آن را (از دیگرى) روایت نكردهاى بهتر است از روایت و بیان كردنت حدیثى را كه آن را حفظ و نگهدارى ننمودهاى (آنچنان كه بوده است بیان نكردهاى) محقّقاً در هر حقّ و درستى حقیقت و اصل و پایهاى است، و در هر صواب و راست و درستى نور و روشنائى است، پس آنچه با كتاب خدا (قرآن عظیم) موافق و سازگار است آن را فرا گیرید (بپذیرید) و آنچه مخالف و ناسازگار كتاب خدا است آن را رها كنید.»