«فَإِنَّ وَ إِنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ لَمْ یَعِظْ أَحَداً بِمِثْلِ هَذَا الْقُرْآنِ فَإِنَّهُ حَبْلُ اللَّهِ الْمَتِینُ وَ سَبَبُهُ الْأَمِینُ وَ فِیهِ رَبِیعُ الْقَلْبِ وَ یَنَابِیعُ الْعِلْمِ وَ مَا لِلْقَلْبِ جِلَاءٌ غَیْرُهُ مَعَ أَنَّهُ قَدْ ذَهَبَ الْمُتَذَكِّرُونَ وَ بَقِیَ النَّاسُونَ أَوِ الْمُتَنَاسُون؛(2040) همانا خداوند سبحان كسى را به چیزى چون قرآن پند نداده است، كه قرآن ریسمان استوار خدا، و وسیله ایمنىبخش است. در قرآن بهار دل، و چشمههاى دانش است، براى قلب جلایى جز قرآن نتوان یافت، بخصوص در جامعهاى كه بیداردلان در گذشته و غافلان و تغافلكنندگان حضور دارند.»