مرحوم حضرت آیت اللَّه شیخ مجتبى قزوینى -عارف و استاد بزرگ اخلاق و معنویّت- مىفرمودند كه از صحن مبارك حضرت رضا(علیه السلام) عبور مىكردم، فردى را دیدم كه در یكى از غرفههاى اطراف صحن، مشغول تلاوت قرآن بود. شخصى به او نزدیك شد و با پایش به دست او زد، قرآن به روى زمین پرت شد. آن شخص با پرخاش گفت: این چیست كه خودت را به آن سرگرم كردهاى؟ من از این حادثه خیلى ناراحت شدم و ناگهان آیهاى به قلبم خطور كرد و دیدم كه آن مرد پرخاشگر در همان لحظه دلش درد گرفت و نالهاش بلند شد. من به آن شخص نزدیك شدم و به او گفتم: آیهاى از قرآن كریم -كه تو به آن اهانت كردى- در نظرم آمد و تو را اینگونه دردمند و عاجز كرده است، آیا این دلیل بر حقّانیّت قرآن نیست؟
آن شخص شروع به التماس كرد تا او را از آن حالت جانكه بدر آورم. برایش دعا كردم و حالش خوب شد. مدتى از این ماجرا سپرى شد تا اینكه یك روز، شخصى با ظاهرى خداپسندانه نزد من آمد و گفت: آیا مرا مىشناسى؟ گفتم: خیر. گفت: من همان فردى هستم كه آن حادثه برایم پیش آمد و از آن روز به بعد به بركت نَفَس قدسى و قرآنى شما در طریق هدایت قرار گرفتم و زندگیم كاملاً دگرگون شده است.(276)