«أَشِحَّةً عَلَیْكُمْ فَإِذَا جَاءَ الخَوْفُ رَأَیْتَهُمْ یَنظُرُونَ إِلَیْكَ تَدُورُ أَعْیُنُهُمْ كاَلَّذِى یُغْشَى عَلَیْهِ مِنَ الْمَوْتِ فَإِذَا ذَهَبَ الخَوْفُ سَلَقُوكُم بِأَلْسِنَةٍ حِدَادٍ أَشِحَّةً عَلَى الخَیرِ أُوْلَئكَ لَمْ یُؤْمِنُواْ فَأَحْبَطَ اللَّهُ أَعْمَلَهُمْ وَ كاَنَ ذَلِكَ عَلَى اللَّهِ یَسِیرًا؛(1254) آنها در همه چیز نسبت به شما بخیلند و هنگامى كه (لحظات) ترس (و بحرانى) پیش آید، مىبینى آن چنان به تو نگاه مىكنند، و چشمهایشان در حدقه مىچرخد، كه گویى مىخواهند قالب تهى كنند! امّا وقتى حالت خوف و ترس فرو نشست، زبانهاى تند و خشن خود را با انبوهى از خشم و عصبانیت بر شما مىگشایند (و سهم خود را از غنایم مطالبه مىكنند!) در حالى كه در آن نیز حریص و بخیلند آنها (هرگز) ایمان نیاوردهاند، از این رو خداوند اعمالشان را حبط و نابود كرد و این كار بر خدا آسان است.»