پس از جنگ حُنین كه در سال هشتم هجرى در طائف واقع شد، مسلمانان با پیروزى كامل و بدست آوردن غنائم و اسیران بسیار از دشمن به مدینه بازگشتند.
در میان اسیران از طایفه طى، دختركى دیده مىشد، به حضور پیامبر(صلى الله علیه و آله) آمد و عرض كرد: پدر من حاتم طائى شخصى آزاد مرد و سخى بود و به بىپناهان پناه مىداد، اسیران را آزاد مىكرد، مهان نواز بود، در برخورد با افراد، بلند سلام مىكرد. در رفع نیاز نیازمندان مىكوشید.
پیامبر(صلى الله علیه و آله) فرمود: «اى دخترك! این صفات از صفات مؤمنان راستین است، اگر پدرت مسلمان بود، براى او طلب آمرزش و رحمت مىكردم ولى من اخلاق نیك را دوست دارم چنانكه خداوند دوست دارد.»
به این خاطر كه پدر آن دخترك، مردى داراى صفات عالى انسانى بود، پیامبر(صلى الله علیه و آله) او را آزاد كرد و احترام شایانى به او نمود. و به این ترتیب به ما آموخت كه باید به ارزشها احترام گذاشت و صفات عالى انسانى را از هر كس كه باشد محترم شمرد.
جالب اینكه دختر حلیمه سعدیه (خواهر رضاعى پیامبر(صلى الله علیه و آله)) نیز در میان اسیران بود. وقتى پیامبر(صلى الله علیه و آله) را دید نزدیك آمد و عرض كرد: اى محمد! خواهرت اسیر است.
رسول خدا(صلى الله علیه و آله) تا او را دید برخاست و عباى خود را فرش زمین كرد و او را روى آن نشاند و با احترام و محبت خاصى از او دلجوئى كرد و از خانواده او احوال پرسى نمود، چرا كه مادر او به پیامبر(صلى الله علیه و آله) هنگام كودكى شیر داده بود و از پیامبر(صلى الله علیه و آله) نگهدارى مىكرد(114) و پیامبر(صلى الله علیه و آله) اینچنین به عهد خود وفا نمود.(115)