«وَ لَقَدْ مَكَّنَّاهُمْ فِیمَا إِن مَّكَّنَّاكُمْ فِیهِ وَ جَعَلْنَا لَهُمْ سمَْعًا وَ أَبْصَارًا وَ أَفْئِدَةً فَمَا أَغْنَى عَنْهُمْ سمَْعُهُمْ وَ لَا أَبْصَارُهُمْ وَ لَا أَفْئِدَتُهُم مِّن شَىْءٍ إِذْ كاَنُواْ یَجْحَدُونَ بَِایَاتِ اللَّهِ وَ حَاقَ بَهِم مَّا كاَنُواْ بِهِ یَسْتَهْزِءُونَ؛(66) ما به آنها [قوم عاد قدرتى دادیم كه به شما ندادیم، و براى آنان گوش و چشم و دل قرار دادیم (امّا به هنگام نزول عذاب) نه گوشها و چشمها و نه عقلهایشان براى آنان هیچ سودى نداشت، چرا كه آیات خدا را انكار مىكردند و سرانجام آنچه را استهزا مىكردند بر آنها وارد شد!»