«عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ(علیه السلام) قَالَ إِنَّ الْعُبَّادَ ثَلَاثَةٌ قَوْمٌ عَبَدُوا اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ خَوْفاً فَتِلْكَ عِبَادَةُ الْعَبِیدِ وَ قَوْمٌ عَبَدُوا اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى طَلَبَ الثَّوَابِ فَتِلْكَ عِبَادَةُ الْأُجَرَاءِ وَ قَوْمٌ عَبَدُوا اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ حُبّاً لَهُ فَتِلْكَ عِبَادَةُ الْأَحْرَارِ وَ هِیَ أَفْضَلُ الْعِبَادَة؛(1768) امام صادق(علیه السلام) فرمود: عبادتكنندگان سه دستهاند: 1- گروهى كه خداى عز و جل را از ترس عبادت كنند و این عبادت بردگان است، 2- مردمى كه خداى تبارك و تعالى را به طمع ثواب عبادت كنند و این عبادت مزدوران است، 3- دستهاى كه خداى عز و جل را براى دوستیش عبادت كنند و این عبادت آزادگان و بهترین عبادت است.»