من یك وقت شنیدم كه یكى از وزراى معادن، نمىگویم در چه سالى، انواع و اقسام سنگهاى گران قیمتى را كه ما در كشور داریم، آورده و در وزارتخانهاش كار كرده است. من در این جا او را خواستم و به او گفتم: شما چرا این كار را كردى؟ گفت: وقتى مسافرهاى خارجى به وزارتخانه مىآیند، این سنگها جلوى چشمشان قرار گیرد و مشترى پیدا شود!
شما را به خدا، این منطق قبول است!؟ ما این همه خرج كنیم و سنگهاى وزارتخانه را كه دارد یا ندارد جمع كنیم و سنگ جدید نصب كنیم، براى این كه مشترى پیدا كنیم! شما مىتوانید در سالن اصلى وزارتخانه خود چارچوب بزرگى را به طول 5 و عرض 3 متر درست كنید و انواع و اقسام سنگهایتان را به شكل خیلى بدیع و زیبا در آن جا بچینید، كسانى هستند كه كارشان همین چیدنهاست، بعد هر میهمانى آمد، به عنوان اداى احترام، او را به آن جا ببرید تا سنگها را تماشا كند؛ هم تماشاست، هم مشترى یابى؛ این كه بهتر است: بهانه براى تجمّل سازى، واقعاً مناسب نیست.(29)