«عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ(علیه السلام) أَنَّهُ قَالَ یَا مُعَاوِیَةُ مَنْ أُعْطِیَ ثَلَاثَةً لَمْ یُحْرَمْ ثَلَاثَةً مَنْ أُعْطِیَ الدُّعَاءَ أُعْطِیَ الْإِجَابَةَ وَ مَنْ أُعْطِیَ الشُّكْرَ أُعْطِیَ الزِّیَادَةَ وَ مَنْ أُعْطِیَ التَّوَكُّلَ أُعْطِیَ الْكِفَایَةَ فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ یَقُولُ فِی كِتَابِهِ وَ مَنْ یَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ وَ یَقُولُ لَئِنْ شَكَرْتُمْ لَأَزِیدَنَّكُمْ وَ یَقُولُ ادْعُونِى أَسْتَجِبْ لَكُم؛(779) معاویة بن وهب از امام صادق(علیه السلام) نقل مىكند كه فرمود: اى معاویه! كسى كه به او سه چیز داده شود، از سه چیز محروم نگردد: كسى كه به او توفیق دعا داده شده، اجابت دعا هم داده مىشود و كسى كه به او توفیق شكرگزارى داده شده، به او افزونى هم داده مىشود و كسى كه به او توفیق توكّل داده شده، به او بىنیازى از دیگران هم داده مىشود (چون خدا براى او كافى است). همانا خداوند در كتاب خود مىفرماید: «هر كس بر خدا توكّل كند، او را بس است»(780) و مىفرماید: «هرگاه شكر كنید بر شما مىافزایم»(781) و مىفرماید: «مرا بخوانید تا شما را اجابت كنم»(782).»