مشهور است كه سلطان حسین میرزا والى خراسان مبتلا به مرضى بود كه قابل علاج نبود، نامهاى به والى عراق سلطان یعقوب نوشت و از او درخواست نموده بود كه شاه قاسم كه صاحب كرامات و انفاس قدسیه بود روانه خراسان نماید كه شاید از بركت قدم آن عالم متقى بیمارى او شفا بیابد. شاه قاسم به خواهش والى عراق روانه خراسان شد. خوشبختانه پس از ملاقات با والى خراسان از بركات انفاس قدسیّه آن سیّد بزرگوار مرض غیر قابل علاج والى شفا یافت. این قضیه باعث حسادت در دل عبدالرحمن جامى و سایر مشایخ مصوفه شد. یك روز جامى به خیال آنكه سید اهل سخنرانى نیست از والى خواست كه شاه قاسم را روز جمعه به منبر بفرستد تا مردم از موعظه او بهرهمند شوند روز جمعه كه مردم در مسجد جمع بودند، سیّد به منبر تشریف بردند و درباره كلمه طیّبه (لا اله الاّ الله) صحبت فرمود. در ضمن صحبت ایشان جامى خواست یك مطلب علمى درباره كلمه طیّبه مطرح كند كه آقا نتواند جواب بدهد، جامى عرض كرد: آقا! من راجع به این كلمه طیبه (لا اله الاّ الله) اشكالى دارم. آقا فرمود: من در نجف شنیده بودم كه شما درباره كلمه (على ولى الله) شبهه دارى اكنون معلوم مىشود در اصل توحید و كلمه (لا اله الاّ الله) هم شبهه دارى! اهل مجلس از شنیدن این كلام با لطافت همه خندیدند.