«عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ(علیه السلام) أَنَّهُ قَالَ إِذَا هَمَّ الْعَبْدُ بِحَسَنَةٍ كُتِبَتْ لَهُ حَسَنَةً فَإِذَا عَمِلَهَا كُتِبَتْ لَهُ عَشْرَ حَسَنَاتٍ وَ إِذَا هَمَّ بِسَیِّئَةٍ لَمْ تُكْتَبْ عَلَیْهِ فَإِذَا عَمِلَهَا أُجِّلَ تِسْعَ سَاعَاتٍ فَإِنْ نَدِمَ عَلَیْهَا وَ اسْتَغْفَرَ وَ تَابَ لَمْ یُكْتَبْ عَلَیْهِ وَ إِنْ لَمْ یَنْدَمْ وَ لَمْ یَتُبْ مِنْهَا كُتِبَتْ عَلَیْهِ سَیِّئَةً وَاحِدَة؛(2286) امام صادق(علیه السلام) فرمود: بندهاى كه قصد انجام كار نیك كند، یك حسنة در نامه عمل او نوشته مىشود و اگر انجامش داد، ده حسنة برایش نوشته مىشود و اگر قصد كار بد كند، گناهى بر او ننویسند و اگر آن گناه را انجام داد، نُه ساعت مهلت دارد كه اگر پشیمان شد و استغفار كرد و بازگشت نمود نوشته نمىشود و اگر پشیمان نشد و از گناهش توبه نكرد (فقط) یك گناه بر او نوشته مىشود.»