مردى خدمت امام صادق(علیه السلام) آمد و عرض كرد: پسرعمویت فلانى، اسم شما را برد و چیزى از بدگوئى و ناسزا نبود مگر آنكه درباره شما گفت.
امام، كنیز خود را فرمود تا آب وضو حاضر كند؛ پس وضو گرفت و داخل نماز شد. راوى گفت: من در دلم گفتم كه حضرت او را نفرین خواهد كرد.
امام دو ركعت نماز خواند و عرض كرد: «اى پروردگار! این حقّ من بود، او را بخاطر این دشنام بخشیدم. تو جود و كرمت از من بیشتر است، او را ببخش و به كردارش او را جزاء و عقاب نده.»
پیوسته امام براى ناسزاگو دعا مىكرد. من از حال و رقت قلب حضرت تعجب مى كردم.(2238)