«و فی یده رغیف ارى قشار الشّعیر فی وجهه یا فضّة الا تتّقین اللَّه فی هذا الشّیخ؟ الا تنخلون له طعاما ممّا ارى ما فیه من النّخالة؟ فقالت لقد تقدّم الینا ان لا تنخل له طعاما. بابى و امّى من لم ینخل له طعام. قال صادق(علیه السلام) : یأكل هو الشّعیر غیر منخول؛(1034) (سوید ابن غفله روزى بعد از ظهر موقع صرف غذا حضور على(علیه السلام) شرفیاب شد. گفت دیدم حضرت كنار سفره نشسته) و نان خشكى در دست آن حضرت است كه سبوسهاى جو در آن آشكار بود. (نزد خدمتگزار آن حضرت رفت و گفت:) چرا مراعات حال این پیرمرد را نمیكنید؟ (چرا نان از آرد الك نكرده به او میدهید كه این اندازه سبوس دارد؟ فضّه گفت) خود آن حضرت دستور داده كه نانش از آرد الك نكرده باشد. (سوید مجدداً حضور حضرت آمد، قصّه خود را با فضه به عرض رساند. معلوم شد كه على(علیه السلام) این روش را از نبىّ اكرم(صلى الله علیه و آله) فراگرفته است و فرمود:) پدر و مادرم فداى رهبر بزرگ اسلام باد كه نانش از آرد الك نكرده بود. امام صادق(علیه السلام) (درباره سلیمان پیغمبر میفرمود:) نان حضرت سلیمان از آرد جو سبوس نگرفته بود.»