«عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ قَالَ قَالَ رَجُلٌ لِأَبِی جَعْفَرٍ(علیه السلام) إِنَّ لِی ضَیْعَةً بِالْجَبَلِ أَسْتَغِلُّهَا فِی كُلِّ سَنَةٍ ثَلَاثَ آلَافِ دِرْهَمٍ فَأُنْفِقُ عَلَى عِیَالِی مِنْهَا أَلْفَیْ دِرْهَمٍ وَ أَتَصَدَّقُ مِنْهَا بِأَلْفِ دِرْهَمٍ فِی كُلِّ سَنَةٍ فَقَالَ أَبُو جَعْفَرٍ(علیه السلام) إِنْ كَانَتِ الْأَلْفَانِ تَكْفِیهِمْ فِی جَمِیعِ مَا یَحْتَاجُونَ إِلَیْهِ لِسَنَتِهِمْ فَقَدْ نَظَرْتَ لِنَفْسِكَ وَ وُفِّقْتَ لِرُشْدِكَ وَ أَجْرَیْتَ نَفْسَكَ فِی حَیَاتِكَ بِمَنْزِلَةِ مَا یُوصِی بِهِ الْحَیُّ عِنْدَ مَوْتِه؛(2729) مردى به ابو جعفر باقر(علیه السلام) گفت: من در عراق عجم بوستانى دارم كه هر ساله از اجاره آن سه هزار درهم عایدى دارم. با دو هزار درهم آن مخارج خانوادهام را تأمین مىكنم، و هزار درهم آن را در راه خدا صدقه مىدهم. ابو جعفر(علیه السلام) گفت: اگر دو هزار درهم تمام نیازمندیهاى خانوادهات را كفایت كند، بسیار خوب است. در این صورت سود خودت را حفظ كردهاى و به راه رشد و صلاح موفق گشتهاى، دیگران به هنگام مرگ وصیّت مىكنند كه زاد و توشهاى براى آخرتشان بفرستند. و تو خود زاد و توشه آخرت را از پیش فرستادهاى.»