سمره بن جندب اهل بصره بود. پس از مرگ پدر همراه مادرش به مدینه آمد؛ مادرش به یكى از یاران رسول خدا به نام مرى بن شیبان شوهر كرد و سمره در دامن او بزرگ شد؛ با اینكه نوجوان بود تیرانداز خوبى بود، پیامبر(صلى الله علیه و آله) به او اجازه داد در جنگ احد شركت كند و در بیشتر جنگها شركت كرد.
او در زمان معاویه همانند بعضى صحابه فاسق و دروغگو، براى گرفتن پول، به جعل احادیث در مدح معاویه و نقل احادیث از پیامبر در مذمّت امیرمؤمنان(علیه السلام) اقدام كرد.
معاویه به او گفت: صد هزار درهم مىدهم تا این آیه را -كه در مذمّت منافقان نازل شده- به على بن ابى طالب نسبت بدهى!
آیه این است: «و من الناس من یعجبك قوله فى الحیاة الدنیا و یشهد الله على ما فى قلبه و هو الد الخصام و اذا تولى سعى فرى الارض لیفسد فیها و یهلك الحرث و النسل و الله لا یحب الفساد(1427)؛ بعضى از مردم (اخنس بن شریق) از گفتار دلفریب خود تو را به شگفت آرند از چرب زبانى و دروغ به متاع دنیا رسند، و از نادرستى و نفاق خدا را بر راستى خود گواه گیرند، و این كس بدترین دشمن اسلام است. چون از حضور تو دور شوند (و قدرت یابند) كارش فتنه و فساد است، بكوشد تا حاصل خلق به باد فنا دهد و نسل بشر را قطع كند و خدا مفسدان را دوست ندارد.» و این آیه را (كه پس از خوابیدن امیرمؤمنان در رختخواب پیامبر، در شأن حضرت على(علیه السلام) نازل شده) بگو در شأن ابن ملجم نازل شده است، آیه این است: «و من الناس من یشرى نفسه ابتغاء مرضات الله و الله رئوف بالعباد(1428)؛ و برخى از مردمان از جان خود در راه رضاى خدا درگذرند و خدا دوستدار چنین بندگان است.»
سمره پیشنهاد معاویه را نپذیرفت. معاویه گفت: دویست هزار درهم مىدهم قبول كن، او نپذیرفت.
معاویه چهار صد هزار درهم وعده داد و او پذیرفت و این دو آیه كه اولى درباره منافقین بوده به امیرالمؤمنین نسبت، و آیه دوم كه درباره امیرالمؤمنین نازل شده، به ابن ملجم نسبت داد، و با این كار، دینفروشى خود را ثابت كرد.(1429)